Dat alles bracht mij terug in de tijd, een soort déjà vu zeg maar. In 1980 ben ik begonnen met het fotograferen van (militaire) vliegtuigen en mijn eerste camera was een Pentax K1000. Alles handmatig: sluitertijd instellen, aan de diafragmaring draaien, door de zoeker naar het naaldje kijken, juiste belichting instellen en vervolgens handmatig scherpstellen. Oh ja, film transporteren ging met de duim (ongeveer one frame every five seconds).
Halverwege de jaren tachtig kwam opeens autofocus op de markt (Minolta was destijds de voortrekker) en ik kreeg een rolberoerte: "Kan toch niet, werkt nooit, belachelijk, hoe weet de camera nou hoe ik scherp wil stellen?" Probleem was echter dat de ontwikkeling niet te stoppen was. Voor "manual" werd niets nieuws meer ontwikkeld en in 1990 ruilde ik, schoorvoetend en knarsetandend, mijn geliefde Pentax spulletjes in voor een Canon 600 met standaardzoom, 70-210 en een 400mm 5.6 van Sigma. In het begin leek ik gelijk te hebben. De autofocus van die eerste generatie lenzen was een ramp. Na heel veel kreunen, reutelen en zoemen lukte het scherpstellen pas als de kist al afgetankt was en de vlieger gedebriefed. Waardeloos dus en de eerste jaren bleef ik dan ook gewoon handmatig scherpstellen. Al vrij snel echter kwam Canon met de USM (Ultra Sonic Motor) lenzen en "Wow!" dat was een openbaring. Hier kon ik handmatig echt niet tegen op. Het was heerlijk fotograferen met mijn nieuwe 70-210 3.5-4.5 en mijn pronkstuk: de 300 4.0
Nauwelijks had ik het gevoel dat ik de zaak weer onder de controle had of er volgde een nieuwe aanslag op mijn fotografie-ideeën. Eind negentiger jaren kwam opeens de digitale fotografie in zwang. "Hoezo digitale fotografie?", wat is dat voor belachelijke onzin? Fotografie is filmpjes ontwikkelen in je trommeltje en vervolgens tevreden in de doka staan terwijl dat fraaie shot van dat NF-5je duidelijke vormen aan begint te nemen op het Ilford papier in de bak met niet zo fris ruikende ontwikkelaar! Fotografie is een goed belichte dia inramen en hier samen met vrienden van genieten tijdens één van de vele dia-avondjes. (Ik herinner me nu opeens dat 500 dia's bekijken van T-38's van een VS trip soms toch wel wat veel van het concentratievermogen vergde). Ook aan deze ontwikkeling viel echter niet te ontkomen en na lang wikken en wegen schafte ik in 2006 dan toch maar een 20D aan en zette voorzichtig de eerste schreden in het doolhof Photoshop. Na de nodige gebruikelijke frustraties en ergernissen bleek ik uiteindelijk ook in staat om met een digitale camera en Photoshop plaatjes van militaire vliegtuigen te maken. Jammer genoeg waren dat inmiddels geen Starfighters, Buccaneers, Lightnings of Phantoms meer, maar dat is een ander verhaal.
Moraal van dit verhaal: "Go with the flow" Ontwikkelingen (ook op fotografisch gebied) zijn niet tegen te houden en probeer er dus gewoon het beste van te maken. Of het nou met een ouderwetse camera is met film, met een digitale camera en Photoshop of met een supernieuwe camera met filmfunctie, uitklapschermpje en eventueel ingebouwde magnetron. Geniet er gewoon van en bedenk dat het vakmanschap altijd meer bepalend is dan het gereedschap.
Ter illustratie (want bij al dat gezever willen we natuurlijk ook graag plaatjes kijken) twee simpele foto's:
De eerste foto is van een KLu F-104, gemaakt op Leeuwarden in 1983 met mijn oude handmatige Pentaxje en een 200mm lens van Tokina (origineel Pentax was te duur) en de tweede foto is van een KLu F-16, gemaakt op Gilze-Rijen in 2010 met mijn (inmiddels pré-historische) 20D en het verguisde 100-400mm objectief.
Eén ding moet me nog wel van het hart: Al dat gepraat over consumentencamera's en amateurcamera's... Ik vind het een beetje vreemd. Ik heb altijd gedacht dat wij met z'n allen amateurs waren. We zijn toch met een hobby bezig en daarnaast verdienen we ons geld in een beroep, bijvoorbeeld ambtenaar, ingenieur, schilder, chauffeur of leraar. Of vergis ik me nu helemaal en wordt dit forum vooral gebruikt door mensen die hun brood verdienen met het fotograferen van vliegtuigen en dagelijks of wekelijks publiceren in The Times, The Washington Post, Bild en Le Monde...
Hoe dan ook, ik wens iedereen veel plezier bij het al dan niet professioneel fotograferen van vliegtuigen.
